piątek, 6 stycznia 2017

Fundamenty - Rozdział X

Ze specjalną dedykacją dla A. ;) 


Nie mylił się. Pod sklepem, który rzeczywiście znajdował się po prawej stronie drogi prowadzącej do pensjonatu, nikogo nie było. Zaczął przechadzać się w tę i z powrotem. Może jednak żartowała –  przemknęło mu przez myśl. Chwilę potem na wiejskiej drodze pojawił się żółty suzuki swift. Za kierownicą siedziała Małgosia. Zaparkowała na malutkim piaszczystym parkingu przed sklepem. Czachor podszedł do samochodu.
– Komisarz Czachor –  powiedział salutując do niewidzialnej czapki, kiedy dziewczyna otworzyła drzwi i zaczęła wysiadać. –  Wydział Ruchu Drogowego. –  Spojrzał na zegarek, po czym podniósł wzrok na rozbawioną dziennikarkę. –  Powód zatrzymania jest pani znany?
– Nieeee –  Uśmiechnęła się zalotnie, wysiadając z auta. – Cześć. –  Przytuliła go i pocałowała w policzek.

Artur zrobił to samo. Jednak nawet nie musnął jej skóry swoimi ustami. Po prostu zawsze tak robił. Z przyzwyczajenia. 
Gosia spojrzała na ekran swojego smartfona. Musiał kosztować kupę kasy –  pomyślał komisarz. Ekran był prawie dwa razy większy od tego w jego telefonie. Wydała pewnie na niego tyle, co  na komputer ze średniej półki.
– Ajj. –  Zachichotała niewinnie. –  No spóźniłam się minutkę. –  Posłała mu uśmiech osoby niby niewiedzącej o co chodzi.
– Minutkę...–  Artur przyjrzał się dziewczynie.
Miała ładne ciemne, proste włosy, sięgające mniej więcej do połowy jej pleców. Ubrała bluzeczkę z krótkim rękawkiem i skąpe dżinsowe spodenki, której niemal odsłaniały jej zgrabną pupę. Za dekolt zaczepiła okulary pilotki. 
– No naprawdę. –  Uśmiechnęła się, pokazując perfekcyjnie białe zęby. –  Może tym razem, tylko pouczenie, co, panie komisarzu? –  zrobiła niewinną minę.
Czachor ledwo powstrzymał śmiech.
– No... –  Udał, że się zastanawia. –  Pouczenie może nie... Ale może się pani zrekompensować oprowadzeniem mnie po okolicy.
– Hmm... Powiedzmy, że może być – zamrugała rzęsami.
Przez chwilę jeszcze pożartowali, potem szli w milczeniu. Ale Czachor nie odbierał tego, jako niezręczne milczenie. Ona też. Po prostu było im tak jakoś dziwnie dobrze. W zasadzie się prawie w ogóle nie znali. Ale i on, i ona czuli się inaczej. Lepiej. Nad drogą, którą teraz spacerowali rosły drzewa, których korony prawie całkowicie chroniły ich głowy przed promieniami słońca. Wokół było cicho. Wyczuwalny był delikatny zapach lasu.
– To przyjechałeś z Białego, tak? –  zagaiła dziennikarka.
– Aha –  odpowiedział jej trochę niechętnie.
Popatrzyła na niego. Zrozumiała.
– A jak dzisiaj minął dzień? Byliście w Bachmatówce? –  Zręcznie zmieniła temat. Czachor musiał  przyznać, że miała wyczucie.
– Tak. Ale nie wiem...–  Spojrzał na nią niepewnie.
– Spokojnie –  Uśmiechnęła się niezrażona.–  Nikomu się nie wygadam. Obiecuję. Mamy tutaj taką umowę –  wy dajecie coś dla mnie, ja podrzucam coś dla was –  wyjaśniła. –  Nikt ci nie będzie miał tego za złe.
Zastanowił się przez chwilę. Jakby czemuś postanowił zapomnieć o swoich zasadach. Musiało coś być w tej dziewczynie –  pomyślał.
– No mamy kilka teorii –  zaczął powoli. –  Ale szczerze mówiąc, to wszystkie wydają się mało prawdopodobne.
– Czyli?
– Chcemy na początek sprawdzić poprzedniego właściciela działki. Stary gość, kombatant, ale wiesz... –  spojrzał na nią, mając wątpliwości czy załapie o co mu chodzi.
– No tak –  przytaknęła. –  Nigdy nie mów nigdy. –  Zaśmiała się.
– Właśnie –  kontynuował. –  Chcemy też powęszyć trochę wokół Strzelińskiego.
– Nieźle. Pani prokurator nie będzie chyba zadowolona, co?
– Nie wiem. Chyba nie. Znasz ją?
– Cieślak? Trochę. Kilka razy z nią rozmawiałam, ale to nieprzyjemna babka. Na każde pytanie odpowiada niewzruszonym głosem formułką "ze względu na dobro śledztwa".
– Wiesz, czasami to jest rzeczywiście ze względu na dobro śledztwa.
– Proszę cię –  westchnęła. –  Ona to robi za każdym razem. Po prostu nie lubi dziennikarzy. A dziennikarek to już chyba w ogóle. Zawsze jest dla mnie taka chłodna. Taka nieprzyjemna. – Wzdrygnęła się. – Zresztą chłopcy pewnie ci opowiadali jaka ona jest.
– Coś tam wspominali.
– No widzisz. Będziecie prześwietlać Strzelińskiego, mówisz?
– Aj tam od razu prześwietlać. Chcemy się upewnić czy nie ma związku ze sprawą, oprócz tego, że to na jego działce odkopano szkielet. Nie liczyłbym na żadną sensację –  stwierdził.
– Sam Strzeliński też nie będzie zadowolony. Niedługo wybory. Kłopoty z synem i tu jeszcze trup w ogródku.
– Jakie kłopoty z synem? –  Zainteresował się.
– A no tak, pewnie nie słyszałeś. To taka lokalna historia. Orłem to on nie jest, więc studiuje zarządzanie w Suwałkach. Liczy na to, że odziedziczy wszystko po tatusiu –  tłumaczyła. –  Chociaż nie wiem, co niby miałby odziedziczyć. Bo firmy żadnej nie mają, a z tego co wiem miejsca w sejmie nie da się dostać w spadku. Ale do rzeczy. Chłopak jest taki trochę dziwny. Taki wycofany. Kumple kiedyś dla zabawy zabrali mu podobno telefon i zgadnij co w nim znaleźli?
Spojrzał na nią pytająco.
– Dziecięce porno –  wyjaśniła. –  Wyobraź sobie, jaki to cios dla jego ojca. Kandydata na ministra sprawiedliwości i to jeszcze z ramienia partii, która zapowiada surowsze kary dla pedofilów. Ojciec podobno zapłacił chłopakom za milczenie, ale i tak się trochę rozniosło. Możliwe, że za kilka miesięcy, mu to wyciągną. A wtedy gość będzie miał niefajnie.
– Może to tylko plotka?
Spojrzała na niego nieco urażona.
– To wiem akurat z bardzo wiarygodnego źródła. Możesz mi zaufać.
No nieźle –  pomyślał Czachor. Jeżeli to prawda, to kiedy media dowiedzą się, że węszą wokół Strzelińskiego, mogą zacząć się dziać ciekawe rzeczy. Ciekawe... Ludzie i dziennikarze będą mieli niebywałą rozrywkę snując przeróżne, absurdalne domysły, ale to nie oni będą słuchać opieprzu od przełożonych. Pomimo całej niechęci do osób takich jak syn posła, komisarz uznał, że trzeba będzie zrobić to dyskretnie. Tak, aby przypadkiem nie wywołać jakiegoś trzęsienia i nie ściągnąć na siebie jego skutków.
– Macie jeszcze jakieś pomysły? –  zapytała po chwili.
Artur popatrzył na nią. Ładna była. Podobała mu się. Powiedzieć jej o Joannie Przybysz? Powiedzieć o wersji, która wydawała mu się, na ten moment, najbardziej sensowna? Obdarzyć ją, już na samym początku tak dużym zaufaniem? 
– Nie. – Skłamał. Uznał, że nie powinien jej tego mówić. Może potem będzie się z nią dzielił takimi szczegółami ze śledztwa. Nie teraz. W końcu, obiektywnie patrząc, prawie jej nie znał.
Doszli do końca drogi i jednocześnie końca wsi. Po prawej stronie stał, niezamieszkany już chyba, zaniedbany drewnianym domek. Po lewej natomiast, rozciągała się niewielka piaszczysta plaża.
– To tutaj –  powiedziała, ruszając przodem.
Usiedli prawie przy samej drodze, z dala od brzegu. Oprócz nich na plaży było jeszcze kilka, góra kilkanaście osób. Wśród nich Czachor rozpoznał Woźniaka – właściciela „Gospody nad jeziorem”. Mężczyzna leżał plackiem na piasku w towarzystwie, prawdopodobnie żony, próbując złapać trochę opalenizny na dosyć bladą skórę. Obok stały dwa piwa. Komisarz, na ich widok, pokręcił z dezaprobatą głową. Małgosia zdjęła bluzeczkę i odłożyła ją na bok. Miała na sobie stanik od, jak się wydawało Arturowi, bikini. Podtrzymywał on jej całkiem spore, ale nie za duże, piersi, które były wprost proporcjonalne do jej ciała. Czachor jakoś nigdy nie oglądał się za laskami z wielkim, ogromnym, wprost wylewającym się zza dekoltu biustem. Cenił odpowiednie proporcje. Lubił jak wszystko było w sam raz. Łącznie z intelektem.
– Umiesz pływać? –  zapytała, wstając.
– Umiem. –  Popatrzył na nią od dołu wciąż siedząc na ciepłym piasku.
– To choć. –  Dotknęła jego ramienia, zachęcając go tym samym, aby wstał.
– Ale tak teraz? –  Rozejrzał się po plaży, powoli się podnosząc.–  Kto będzie pilnował naszych rzeczy? Poza tym nie mam kąpielówek.
– Ojejku... –  Przewróciła oczami, uśmiechając się przy tym. –  Tutaj nikt nas nie okradnie. A jeśli nawet, to przecież ktoś tu jest policjantem –  dodała, puszczając do niego oczko. –  No chyba, że ktoś jest leniuszkiem...
– Policjantem –  poprawił ją rozbawiony, jednocześnie zdejmując koszulkę.
Kiedy kończył zdejmować spodnie, Gosia prawie krzyknęła:
– Kto pierwszy do wody!–  zawołała, po czym rzuciła się w stronę jeziora.
Artur szybko zrzucił dżinsy i ruszył za nią. Kiedy wbiegł za dziennikarką do wody, chwycił ją w pasie. Zupełnie jak gdyby chciał ją złapać. Oboje się przewrócili. Dziewczyna schowała się pod wodą i po chwili wynurzyła, aby ochlapać śmiejącego się Czachora. Jemu nie pozostawało nic innego, jak zrobić to samo. Przez chwilę jakby się zawahał. Co ja, kurwa, robię?–   pomyślał na wpół zdziwiony, na wpół rozbawiony. Zresztą, walić to, dzisiaj dobrze się bawię –  stwierdził i z jeszcze większą siłą posłał rozpryskującą się, nagrzaną od słońca wodę, w Małogsię. Dopiero pełne grozy spojrzenie matki dzieci pluchających się nieopodal sprawiło, że nieco się uspokoili.
Po wyjściu z wody rozmawiali. Długo. Ona opowiadała o sobie. On o sobie. Wymieniali się różnymi anegdotkami ze swoich zawodów. Miała dwadzieścia osiem lat, skończyła dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim, pracowała w "Gazecie Suwalskiej", mieszkała w Suwałkach w wynajmowanym mieszkaniu na nowo wybudowanym osiedlu. Czachor w ogóle nie spuszczał z niej wzroku. Dawno już nie przyglądał się w taki sposób żadnej kobiecie. Z takim podziwem, zachwytem. Pociąg, który pędzący z zawrotną szybkością w nastoletnich latach, dawno już wyhamował, ruszył na nowo. Była piękna. Była słodka. Była urocza. Ten jej śnieżnobiały uśmiech. Ten jej umięśniony brzuch. Musiała ćwiczyć. Dużo. Ta jej piękna, pełna wdzięku i czaru twarz. Do tego ta łatwość z jaką rozmawiali, tak jakby znali się od lat. Ona jest naprawdę fajna –  pomyślał Czachor, spoglądając nieco rozmarzony w górę. Za wcześnie było na wysyłanie tam, do nieba, podziękowań. Ale "dzięki" można już było powiedzieć. 
– No i pytam na koniec gościa –  opowiadał jej pełen pasji. –  Po co pan to zrobił? Po co zadał pan sobie tyle trudu z tymi oszustwami? A on mi odpowiada ze smutkiem –  "Nie chciałem, żeby żona dowiedziała się ile kosztowało nowe auto, to kupiłem je niby na firmę. Nie wiem po co szef, w ogóle zgłosił, że brakuje tych pieniędzy, przecież miałem je przelać i wszystko by się zgadzało". 
– Serio? –  roześmiała się.
– No. – Pokiwał głową. – Chodziło o to, że autko kosztowało ładną pięciocyfrową sumkę i gość kupił je z firmowej kasy, którą miał zamiar zwrócić za jakiś czas. Wiedział, że żona sprawdzi stan ich wspólnego konta, którym się nie interesowała, dopóki nie robił żadnych większych wydatków, i wpadnie w szał, jeżeli się dowie. Dlatego postanowił nieco odczekać. Bo kasę miał i jeszcze sporo by mu zostało.
Dziewczyna miała mu już coś odpowiedzieć, ale nagle dobiegł ich przeraźliwy krzyk.
– Jezu! On się topi! –  Piskliwy kobiecy wrzask dochodził znad jeziora. –  Jezu! Rafał!
Czachor rozejrzał się, szukając wzrokiem topiącego się człowieka. 
– Chyba tam. –  Pokazała mu dłonią Małgosia.
Rzeczywiście, w odległości jakichś pięćdziesięciu metrów od brzegu ktoś rozpaczliwie wymachiwał ramionami chlapiąc przy tym na wszystkie strony wodą. Komisarz popatrzył szybko po plaży.
Wstał i ruszył biegiem do brzegu. Po drodze porwał dmuchane koło z koca jakiejś rodziny z dziećmi. Wbiegł do wody. Zaczął płynąć najszybciej jak tylko potrafił. Musiał natychmiast dotrzeć do tych ludzi. Inaczej topiący się chłopak, wciągnie także pod wodę, najpewniej towarzyszącą mu, dziewczynę. Nie czuł się pewnie w wodzie, ale wiedział, że musi dać radę. Ktoś właśnie potrzebował jego pomocy. Do tego na brzegu siedziała Małgosia, która teraz z przejęciem wszystko obserwowała. Dopłynął do nich.
– Wracaj na brzeg! –  krzyknął do przerażonej dziewczyny.
Ta popatrzyła na niego niepewna czy ma go posłuchać, czy zostać przy topiącym się chłopaku.
– Wracaj na brzeg! Już! –  krzyknął jeszcze głośniej.
Najwyraźniej przestraszona jego podniesionym głosem, wykonała polecenie. Odpłynęła nieco w kierunku brzegu, znikając z pola widzenia Czachora. Teraz mógł działać. Zachowywał bezpieczną odległość od chłopaka. Wiedział, czym grozi zbliżenie się do takiej osoby. Popchnął w jego stronę dmuchane koło, które przyholował ze sobą. Ten gwałtownym ruchem ręki złapał dziecięcą zabawkę, wciągając ją nieco pod wodę. Po chwili udało mu się chwycić za gumę obiema dłońmi. Artur podpłynął bliżej.
– Spokojnie –  powiedział, chwytając go sposób, umożliwiający transport. 
Czując wyraźnie, że opada z sił, zacisnął zęby i ruszył razem z topielcem ku brzegowi.
Kiedy było na tyle płytko, że mógł już stanąć na nogach, chwycił chłopaka pod pachy i uważając, aby nie zanurzyć jego głowy, wyciągnął go z wody. 
Na brzegu w ciasnej kupce zebrali się wszyscy, którzy przebywali na plaży. Czachor uspokoił się nieco, kiedy zobaczył trzęsącą się z zimna, mocno wystraszoną dziewczynę, której wcześniej kazał odpłynąć. Gdy wyciągał chłopaka, przemknęło mu przez myśl, że i ona mogła zacząć się topić, w momencie kiedy stracił ją z oczu. Na szczęście nic takiego się nie stało. Przeciągnął chłopaka nieco dalej od wody, gestem ręki odganiając gapiów. 
– Jezu! Rafał! –  Dziewczyna rzuciła się do nieprzytomnego chłopaka.
– Zaczekaj. –  Czachor delikatnie odpędził ją ruchem dłoni.
– Rafał! Rafał! –  wołał chłopaka, potrząsając go za ramiona.
Pochylił się nad jego głową. Udrożnił drogi oddechowe. Sprawdził oddech. Kurwa, nie oddycha –  stwierdził. Podniósł  wzrok na zebranych wokół ludzi. Dostrzegł Małgosię.
– Gosia, w moich spodniach jest taka mini apteczka –  zwrócił się pospiesznie do dziewczyny, dysząc ciężko ze zmęczenia. –  Przynieś ją i mój telefon.
Sprawdził jeszcze raz oddech. Rafał był siny na twarzy. Musiał być też porządnie wyziębiony.
– Czy ktoś z państwa ma koc? –  zwrócił się do zebranych w kupkę gapiów.
Ci jakby nie zrozumieli co do nich mówi.
– Czy ktoś ma koc?! –  krzyknął.
– Ja. –  Ożywił się w końcu jeden z mężczyzn i odszedł od tłumu, biegnąc do miejsca, w którym jeszcze przed chwilą się opalał.
Czachorowi przez chwilę przed oczyma stanęło mieszkanie na Składowej i leżąca w kałuży krwi Magda. Kurwa, człowieku, co ty odpierdalasz –  zganił sam siebie. 
Zaczął uciskać klatkę piersiową.
– Mam. –  Dobiegł go głos dziennikarki.
Podniósł głowę, nie przestając uciskać.
– Dobrze –  powiedział łapiąc oddech, jednocześnie starając się zabrzmieć w miarę spokojnie. –  Rozepnij ją. W środku jest maseczka. W takim białym woreczku. Wyjmij ją.
Dziewczyna szybkimi ruchami wyjęła maseczkę do sztucznego oddychania i rozkładając ją , podała Czachorowi, kiedy na momement przerwał uciskanie klatki. Zrobił dwa wdechy, po czym wrócił do uciśnięć.
– Teraz zadzwoń z mojego telefonu na 998 –  poprosił.
Miał świadomość tego, że pomoc nie dotrze szybko. Byli na totalnym zadupiu. Ktoś mądry wymyślił jednak ochotnicze straże pożarne. Pogotowie, nawet w mieście, nie spieszyło się zbytnio do wezwań. A co dopiero, gdy najbliższa stacja była zapewne kilkanaście kilometrów stąd. Jeżeli zadzwonią na straż, dyżurny zadysponuje najbliższą jednostkę OSP. Strażacy zapewne posiadali podobne umiejętności medyczne, co Czachor, ale mieli w przeciwieństwie do niego sprzęt. Potrzebował koca ratowniczego i najlepiej worka samorozprężalnego. I co najważniejsze –  defibrylatora. Bez niego, resuscytacja miała co prawdę szanse powodzenia, ale z nim były one o wiele większe. 
– Powiedz –  kontynuował –  że mam topielca z zatrzymaniem krążenia.
– Dobra. –  Dziewczyna odeszła nieco na bok, wybierając numer.
Ktoś przyniósł koc, o który prosił Artur i położył go obok nieprzytomnego.
Komisarz znów popatrzył po zebranych ludziach. Na ich twarzach podekscytowanie coraz wyraźniej ustępowało miejsca niepokojowi. 
– Panie Woźniak. –  Popatrzył na właściciela gospody. Wiedział, że w takiej sytuacji należy wskazywać konkretne osoby i to je prosić o pomoc. –  Proszę przykryć chłopaka kocem.
Woźniak spojrzał na niego z niedowierzaniem.
– A co ja? –  odparł obojętnie.
Zza niego wyszedł jakiś młody mężczyzna. Patrząc w jego stronę, pokręcił z irytacją głową. Uklęknął przy chłopaku i nakrył go od stóp do klatki piersiowej, którą energicznie uciskał komisarz. Dziewczyna Rafała siedziała na ziemi z twarzą schowaną w dłoniach. Ludzie wydawali się coraz bardziej przestraszeni. Głupio byłoby, gdyby ktoś umarł na ich oczach, psując jednocześnie weekendowy wypad na plażę. 
– Pomóc ci coś? –  zapytał mężczyzna, który nakrył topielca kocem.
Czachor przyjrzał mu się. Bolały go już wszystkie mięśnie. Coraz trudniej było mu złapać oddech. Za nim przyjedzie pomoc, minie jeszcze pewnie co najmniej siedem, dziesięć minut. Niby mało, ale w tym przypadku to była niemal wieczność. Wiedział, że musi zrobić przerwę, bo za chwilę padnie ze wycięczenia.
– Uciskaj mu klatkę. Trzydzieści razy –  rzucił w jego stronę, odsuwając się i robiąc miejsce. –  Połóż ręce. O tak. Dobrze. –  Ułożył mu dłonie. –  I uciskaj. Mocno. Śmiało.
– Już jadą –  poinformowała Małgosia, kiedy komisarz podniósł na chwilę wzrok. 
Przypatrzył się jej. Była niezwykle opanowana, jak na osobę, która raczej nie ma do czynienia z takimi sytuacjami. Ładna, mądra –  czego chcieć więcej? –  uśmiechnął się prawie niezauważalnie, po czym szybko spoważniał.
– Boże! On umrze... –  Dobiegł go głos jakiejś kobiety.
Po chwili usłyszał głośne szlochanie dziewczyny siedzącej tuż obok.
– Co ty, pani! –  zaczął jakiś starszy mężczyzna. –  Ile on pod tą wodą siedział!
– Pewnie napił się i ma! –  ktoś dodał.
Komisarz rzeczywiście czuł nieco woń alkoholu, kiedy wykonywał sztuczne oddychanie. Nie miał jednak czasu o tym myśleć. Zresztą, pijany czy nie, to był człowiek. Młody człowiek, który nawet jeśli był skrajnie nieodpowiedzialny, nie miał prawa teraz umrzeć. Dziewczyna słysząc te wszystkie słowa zaczęła płakać jeszcze głośniej, prawie że zawodząc.
– Boże! To moja wina! –  wybuchnęła.
– Aaa! Proszę! –  rzucił jakiś ktoś z tłumu.
Czachor uznał, że trzeba to szybko przerwać.
– Dosyć! –  krzyknął. –  Nikt tu dzisiaj nie umrze! –  Po chwili dodał stanowczo: –  Wszyscy dwa kroki do tyłu.
Natychmiast, bez słowa, wykonali jego polecenie. Komisarz odetchnął z ulgą. Nigdy nie rozumiał tych ludzi, którzy stoją w tłumie i obserwując ludzką tragedię, co chwila rzucają jakimiś głupimi komentarzami. Czasami, tak jak w tej sytuacji, to było największe utrudnienie.
Mężczyzna, reanimujący topielca, wykonywał coraz słabsze uciśnięcia.
– Daj. –  Artur przejął akcję z powrotem.
Robiąc każdy ruch, odczuwał teraz ogromny ból. To trwało już dobre dziesięć minut. Miał jednak świadomość, że nie może przestać, nie może się poddać. Ten chłopak będzie żył! Nie pozwoli mu umrzeć. Nie jemu.
Już słyszał dźwięk syreny starego wozu strażackiego. Byli blisko. Zaraz to wszystko się skończy.
– Idź na drogę –  zwrócił się do Małgorzaty. –  Zatrzymaj ich i upewnij się, że wezmą ze sobą od razu taką dużą czerwoną torbę albo plecak –  poprosił.
Dziewczyna pobiegła w stronę szosy. Mięśnie bolały go coraz bardziej. Mówiły już dosyć, skończ to, już nie warto. Warto, kurwa –  powtarzał w myślach, na przekór samemu sobie, Czachor. Znowu przeszedł do wdechów.
– No stary, dawaj –  powiedział pod nosem, nadal uciskając klatkę piersiową chłopaka.
Dźwięk syreny stał się coraz głośniejszy. Byli tuż, tuż. Po kilku sekundach wszystkich dobiegł przeraźliwy dźwięk trąby ostrzegawczej. Na drodze obok plaży zatrzymał się podstarzały strażacki star. Artur zobaczył jak wyskakują z niego strażacy. Już po chwili dwóch z nich było przy nim i otwierało torbę z zestawem do pierwszej pomocy.
– Defibrylator –  rzucił w ich stronę, nie przerywając reanimacji.
Następnie wytarł, starając się zrobić to jak najdokładniej, skórę chłopaka z wody i wspólnie ze strażakiem przypiął elektrody.
– Dawaj –  polecił drugiemu z nich.
Ten nacisnął przycisk. Defibrylator rozpoczął analizę, wydając z głośniczka informacje, o tym co właśnie robi i prośbą o niezbliżanie się do poszkodowanego. Po chwili zakomunikował, że jest gotowy do wykonania wstrząsu.
– Odsunąć się!–  krzyknął, powtarzając za głosem z defibrylatora, strażak obsługujący urządzenie.
Będący najbliżej chłopaka odsunęli się jeszcze dalej.
Wstrząs.
Analiza.
Wstrząs.
– No dalej... –  szepnął Czachor.
Analiza.
Wstrząs.
W tym momencie chłopak zakaszlał. Artur słysząc ten upragniony odgłos, padł zmordowany na ziemię.  

Komisarz siedział na ziemi, otulony kocem termicznym ze strażackiej apteczki. Obserwował jak ratownicy medyczni ładują chłopaka do karetki. Odzyskał przytomność zanim przyjechali. Tak, był pijany. Ale co z tego? Liczyło się to, że Czachor odpowiednio się zachował i go uratował. Na zachowanie innych nie miał wpływu. Mężczyzna, który pomagał mu w reanimacji podszedł teraz do niego i Małgosi.
– Dzięki za akcję. –  Wyciągnął dłoń.
Artur przybił z nim lekko, podnosząc się z piasku. Cały czas wszystko go bolało.
– To ja dziękuję –  powiedział patrząc mu w oczy. –  Świetnie się spisałeś.
Zbliżył się do nich strażak w ubraniu koszarowym. Do pasa miał przypiętą sporych rozmiarów krótkofalówkę. Komisarz uznał, że jest to najpewniej oficer operacyjny, który dojechał na miejsce samochodem osobowym tuż za wozem z Suwałk. Po gwiazdce i dwóch belkach na jego lewej piersi rozpoznał, że ma stopień młodszego brygadiera, czyli odpowiednik podinspektora w policji.
– Jeżeli nie jestem już potrzebny... –  zaczął mężczyzna, który stał obok Artura, odwracając głowę w kierunku stojącej kilka metrów za nimi kobiety z dwójką dzieci.      
– Nie, nie. – Uśmiechnął się strażak. –  Może już pan wracać do żony. Dziękuję. –  Uścisnął mu dłoń.
Kiedy mężczyzna odszedł, nachylił się do Czachora. Ten z grzeczności, mimo sporego bólu i zmęczenia, postanowił znowu podnieść się z ziemi.
– Świetna robota. Naprawdę. –  Uścisk dłoni był tak silny, że na twarzy komisarza pojawił się ledwo widoczny grymas. –  Jak zawodowiec – stwierdził z uznaniem. –  Jest pan jakimś ratownikiem? –  zapytał po chwili.
– Policjantem –  wyjaśnił Czachor. Z reguły starał się nie mówić nowo poznanym osobom, gdzie pracuje, ale w tym konkretnym przypadku nie miał ku temu najmniejszego powodu.
– O! – Uśmiechnął się przyjacielsko. –  To chłopak miał szczęście, że akurat na pana trafił. Z drugiej strony, nie wiem kiedy ludzie w końcu zrozumieją, że alkoholem nie ma żartów –  Pokręcił w zamyśleniu głową.
– No niestety –  przytaknął mu Artur. –  Ale gdyby nie ludzka głupota, to chyba bylibyśmy bezrobotni –  wysilił się na prawie niedostrzegalny uśmiech.
Strażak zaśmiał się głośno.
– No ta –  powiedział pod nosem. –  Taka praca. Ten pan, który panu pomagał podpisał nam wszystkie papiery, tak więc w zasadzie to by było na tyle. Pewnie jeszcze czeka was wizyta na policji. –  Spojrzał w kierunku radiowozu z pobliskiego posterunku. –  Ale z tym chyba nie będzie pan miał problemu –  Uśmiechnął się szeroko, a po chwili obrzucił Czachora badawczym spojrzeniem. –  Może gdzieś pana podwieźć?
Artur spojrzał na siedzącą tuż pod jego nogami Małgosię, po czym pokręcił przecząco głową.
– Nie –  stwierdził. –  Dzięki jeszcze raz za szybką reakcję.
– Nie ma za co. To my dziękujemy.
Uścisnęli sobie jeszcze raz dłonie na pożegnanie.
Gosia podniosła się z ziemi, trzymając w ręku jego koszulkę.
– Nałóż, bo zmarzniesz –  powiedziała podając mu T– shirt. 
Sama zdążyła już się ubrać. Mimo że było jeszcze całkiem ciepło, cała sytuacja niemal dosłownie zmroziła jej krew w żyłach. Nigdy wcześniej nie widziała czegoś tak dramatycznego. Owszem, czasem jeździła popstrykać fotki rozbitych samochodów, z których prawie nic nie zostało, ale wtedy z reguły było już po wszystkim. Ranni byli zabrani do szpitala, a ciała ofiar śmiertelnych były już najczęściej zabrane przez zakład pogrzebowy. To co dzisiaj, było zupełnie nowym doświadczeniem. Czuła strach, niepokój, ale też niewytłumaczalną pewność, że wszystko dobrze się skończy. Kiedy patrzyła na uwijającego się przy topielcu Artura, odczuwała pewnego rodzaju spokój. Cały czas wierzyła, że on go uratuje. Nie dopuszczała do siebie myśli, w przeciwieństwie do innych obserwujących akcję ludzi, że to może skończyć się inaczej.
Włożył z trudem koszulkę. Rzeczywiście było mu zimno. Otulił się jeszcze mocniej kocem. Nogi wydawały mu się jak gdyby były zrobione w waty. Bał się, żeby przypadkiem nie osunąć się na ziemię. Głupio jakoś było tak mdleć przy Małgosi. Nie wiedział w zasadzie dlaczego, ale wszystko co teraz robił, robił tak, aby pokazać się z jak najlepszej strony. Kiedy dopadało go zmęczenie podczas reanimacji, myślał, że ona patrzy, obserwuje go. I wtedy jak gdyby zapominał o całym bólu, a wszystkie swoje siły koncentrował na wykonywanych czynnościach. Nie wiedział, czy resuscytacja ma jeszcze jakikolwiek sens. Mogło być już po prostu za późno, a mimo wszystko za punkt honoru postawił sobie uratowanie życia chłopaka. I na całe szczęście udało się.
Popatrzyła na niego z lekkim współczuciem. Pewnie nie wyglądał teraz najlepiej, no ale to chyba w końcu zrozumiałe.
– To jak, bohaterze –  Uśmiechnęła się ciepło. –  wracamy czy chcesz jeszcze trochę odpocząć?
Boże, jaki ona ma słodki uśmiech –  pomyślał Czachor z rozmarzeniem. Z kieszeni wyjął Timex'a i nałożył go na rękę. Dziewczyna odruchowo spojrzała w kierunku jego nadgarstka, po czym szybko odwróciła wzrok tak, aby nic nie zauważył. Była już prawie siódma. Słońce zaczynało zachodzić. Podniósł wzrok ku górze. Na niebie zebrały się ciemne burzowe chmury. Gdyby dopadł ich teraz jeszcze deszcz, to mimo pory roku, komisarz chyba by po prostu zamarzł.
– Wracajmy –  powiedział zmęczonym głosem i ruszył w stronę drogi.
Szła obok niego milcząc. Czuła się tak dobrze, tak ciepło, tak bezpiecznie. Jak to możliwe, że taki się jeszcze uchował –  zamyśliła się.
– Uratowałeś go –  zaczęła, nie mając lepszego pomysłu jak zacząć rozmowę.
Spojrzał na nią. Była taka śliczna. Miała jeszcze mokre, teraz nieco pofalowane włosy.
– Kiedyś chciałem być strażakiem.
– Do policji bardziej ciągnęło?
– No może... –  Zastanowił się, patrząc przed siebie. –  Te testy sprawnościowe zawsze wydawały mi się jakieś trudniejsze.
– Poradziłbyś sobie –  stwierdziła z pełnym przekonaniem.
– Może. Ale w policji się jakoś więcej dzieje. Cały czas jest się w ruchu.
– Ale chyba nie jest bezpieczniej, co? –  Przyjrzała mu się. Był od niej wyższy. Tak o pół głowy.
Zamarł, słysząc to pytanie. Znowu sobie przypomniał. Magda. Kałuża krwi. Eryk Kozłowski. Reanimacja. 
– Nie, nie jest bezpieczniej –  odpowiedział cicho.
Dziennikarka zauważyła, że coś jest nie w porządku.
– Powiedziałam coś nie tak? –  zapytała niepewnie. –  Przepraszam. Wiesz, czasem palnę jakąś głupotę –  wyjaśniła pospiesznie.
– Nie, nie. –  Pokręcił przecząco głową. –  To ze mną jest chyba trochę coś nie tak. –  westchnął, po czym spojrzał w jej kierunku.
Patrzyła niego. Patrzyła tymi ślicznymi ciemnymi oczyma. Co ty robisz gościu?! Zaraz wszystko spieprzysz –  opamiętał się.
– Ale nie ma się czym martwić. –  Machnął ręką, nim zdążyła cokolwiek powiedzieć. –  Od tego się nie umiera. –  Zaśmiał się nieco sztucznie.
Cały czas na niego patrzyła. Był inni niż pozostali faceci. Taki spokojny, stonowany, ale jednak było w nim coś pociągającego. Coś, co ją zaczynało fascynować. Nie wiedziała co. Nie zgrywał żadnego wielkiego bohatera, jak wielu mężczyzn, których wcześniej poznała W jej oczach po prostu nim był. Do tego ta taka niedostępność, skrytość. Aż prosił się, żeby się nim zaopiekować, odkryć wszystkie jego karty. Tylko jak nie wyjść na desperatkę? –  zastanawiała się. Jak nie wyjść na laskę, która boi się, że zostanie starą panną? Laskę, która bała się samotności?
Jej rozmyślania przerwał błysk, a zaraz potem grzmot pioruna. Jak na złość, właśnie wychodzili spod drzew. Do samochodu było jeszcze z jakieś dwieście metrów. Nie chciała w żaden sposób przerywać tej chwili. Chciała nadal powoli kroczyć obok swojego bohatera. Swojego? – złapała samą siebie za słówko. 
Popatrzyli po sobie i nieco przyspieszyli kroku. On jednak nie za bardzo dał radę iść szybciej. Ona nie miała ochoty. Jakoś wcale nie przeszkadzały jej ogromne krople wody, spadające na nią z coraz większą intensywnością.
– Kurcze... –  westchnęła.
Popatrzył na nią pytająco.
– Ziiimno –  wyszeptała, unosząc wzrok nieco ku górze.
Kurna, ale palant ze mnie –  pomyślał, kiedy zorientował się, że on idzie okryty kocem, a ona marznie w cienkiej bluzeczce. Momentalnie zdjął folię życia ze swoich ramion i wyciągnął ją w kierunku dziennikarki.
– Nie. Zmarzniesz.
– No bierz. Szybko. –  Zachęcił ją, spoglądając w górę, jak gdyby wypatrując końca ulewy. Ta jednak cały czas stawała się coraz większa.
– No jakoś wytrzymam –  stwierdziła.
No weź w końcu załap, facet –  poprosiła w myślach.
– No to chodź tutaj. –  Przykrył się z powrotem i wyciągając rękę zaproponował, aby podeszła do niego.
Wreszcie –  pomyślała, uśmiechając się, ale tak aby nie zauważył. Zbliżyła się do Czachora nieco skulona. Objął ją  ręką i tym samym przytulając do swojego boku, okrył kocem. Chwyciła od niego folię za róg i pociągnęła do końca swojego ramienia. Na szczęście była wystarczająco duża, aby oboje mogli się pod nią całkowicie schronić. Byłoby jej jednak trochę głupio, gdyby Artur, który był po tak wielkim wysiłku, przez nią marznął.
Czuła jego ciepło. On jej. Byli blisko siebie. Było im dobrze. I jemu, i jej. Chyba to nie są jednak żarty –  przemknęło mu przez myśl. Małgorzata natomiast gorączkowo zastanawiała się, co teraz ma zrobić. To się nie mogło tak po prostu skończyć. Chciała go. Pragnęła. Żądała. Niby przypadkiem przesunęła dłoń, szukając intuicyjnie jego ręki. Musnęła go. Zjechała trochę w dół. Dotknęła palców. Poczuł to. Przesunęła się mocniej w jego stronę. Po chwili oboje zorientowali się, że trzymają się za ręce jak para zakochanych nastolatków. Zbliżali się do samochodu. Popatrzył na nią. Ona na niego. Uśmiechnęła się. W jej oczach widział błysk. Powinien coś powiedzieć? Zrobić coś? –  myślał, czując się nieco niepewnie. Przystanęli. Puściła jego dłoń i stanęła na przeciwko niego, wychodząc spod koca wprost na zimny deszcz. Spojrzała mu prosto w oczy. Stała zaledwie kilka centymetrów przed nim. Czuła jego oddech. 
– Dziękuję –  wyszeptała.
Popatrzył na nią, nie wiedząc co ma odpowiedzieć. Czuł jej bliskość. Pociągała go. Była taka piękna, zmysłowa, urocza, słodka. Po jej twarzy ściekały krople deszczu. Wiedziała, że nie może zmarnować takiej okazji. Cały czas spoglądała w jego oczy. Zapomniała o otaczających ich świecie. O deszczu, który stawał się coraz większy. O chłodnym, nieprzyjemnym wietrze, którzy wiał w jej mokre od wody plecy. Był tylko on i ona. Nic więcej się teraz nie liczyło. Zbliżyła się jeszcze bardziej, prawie następując mu na stopy. Nie odsunął się. Nie zrobił kroku w tył. Był w nią ciągle wpatrzony. Wszystko było tak, jak należy. Wystarczyło wykonać jeszcze jeden krok. Objęła go w pasie i przyciągnęła jeszcze bardziej do siebie, stając nieco na palcach. Zbliżyła usta do jego twarzy tak, że dzieliło ich zaledwie kilka milimetrów. Wciągnęła powietrze nosem. Jeszcze raz zerknęła mu w oczy. Najpierw delikatnie, a potem coraz bardziej śmiało, musnęła jego wargi swoimi. Również ją objął, sprawiając, że uścisk stał się jeszcze bardziej ciasny. Nie za bardzo wiedział, jak to powinien zrobić. W całym życiu całował się chyba tylko raz i na dodatek był to niezwykle krótki pocałunek, przerwany przez jego matkę, która niby "przez przypadek" weszła do pokoju, w którym siedział ze swoją dziewczyną. Ale teraz wychodziło mu to samo. Muskał energicznie jej wargi  i ani myślał przestać. Nawet nie poczuł, kiedy z ramion spadł mu koc, a na jego zmarznięte ciało zaczęły spadać krople deszczu. Czuł się cudownie. Ona też. Trwali w uścisku, namiętnie się całując. Chwila wydawała się im wiecznością. Wspaniałą wiecznością. Kiedy zabrakło im tchu, puścili się wzajemnie, nadal pozostając w niewielkiej odległości. Dyszała. Czuł jej ciepły oddech, lecący w jego twarz. Popatrzyła na niego i uśmiechnęła się szczęśliwa. On zrobił dokładnie to samo.
– Dziękuję –  wyszeptała znowu, wciąż wpatrzona w jego oczy.
Podniósł wzrok do góry. Ulewa stawała się naprawdę duża. Drogą płynął już sporych rozmiarów "potok", a drzewa wyginały się od wiatru.
– Zadzwoń –  zaczęła, kiedy nieco się już od niego odsunęła. –  Jak będziesz chciał... –  Zawiesiła na chwilę głos. –  gdzieś wyskoczyć. Ale wiesz, tak we dwoje – dodała, bawiąc się kosmykiem przemokniętych włosów.
– Mhm. –  Pokiwał głową.
Ona jest cudowna! –  stwierdził, czując przyjemne uczucie w okolicach brzucha.
– W Suwałkach jest sporo do zobaczenia, komisarzu –  uśmiechnęła się, podchodząc do samochodu. –  Tak więc, czekam na telefon. –  Ucałowała go w policzek, po czym szybko wsiadła do swojego suzuki.
Artur stał bez słowa, wpatrzony jak żółty samochód powoli znika mu z oczu. Co, ty, kurwa koleś kombinujesz? Co ty kombinujesz?–  dopytywał się sam siebie.   

=> Rozdział XI

1 komentarz:

  1. W kooooońcu!!!! :D Mam nadzieję, że Gosia nie zrani Artura i uda jej się sprawić, że będzie szczęśliwy, kibicuje im bardzo. :)

    OdpowiedzUsuń

Szablon wykonała Shalis dla WioskaSzablonów przy pomocy AlexOloughlinFan, subtlepatterns.